maandag 30 maart 2009

Het gaat gebeuren

Zondag 29 maart. Het is zover! Eindelijk.
Na het Bou Duizertoernooi waar Peter nog twee wedstrijden gekeken had, tijdens het eten, kwam het verlossende telefoontje: "We hebben longen voor Peter. Er komt een ambulance om hem op te halen."
Toevallig waren Marjon en Michel met Maudy bij ons aan het eten. In eerste instantie ging de vaste telefoon. Na twee keer overgaan hield hij op. Daarna weer de vaste lijn. Weer een onbekend 06-nummer. Nog een geintje "neem nou op want misschien zijn er wel longen." En een reactie "nou dan bellen ze wel mobiel." Twee tellen later gaat inderdaad Peters mobiele telefoon af. Ogen steeds groter en toen wisten we dat het menens was. Er zijn echt longen voor hem.
Wat dan volgt is onbeschrijfelijk. Het bellen van de familile. Het wachten op de ambulance, die na een half uur, maar voor ons gevoel pas na uren, kwam. In de tussentijd nog wat spulletjes bij elkaar pakken: mobiele telefoons, opladers, laptop.
En dan de rit naar het ziekenhuis. Eindeloos.
Monique, Peters zus, was al in het ziekenhuis en heeft met ons de eerste bloedafname, infuus, en ecg doorstaan. Vervolgens weer wachten tot we opgehaald werden om naar de verpleegafdeling boven te gaan. Daar weer een aantal testjes.
Het emotionele moment dat de rest van de familie en Marjon en Michel binnen komt lopen. En dan weer wachten. Wat zeg je? Wat doe je op zo'n moment? Het is zo bizar.
Rond een uur of tien de longarts die langskomt om te melden dat hij rond enen weer terug is en dat dan helemaal duidelijk is of de longen goed zijn. Op papier zag het er goed uit. En de mededeling dat Peter rond een uur of elf naar de OK wordt gebracht.
En dan dus weer wachten.
Je zou zeggen dat die paar uurtjes wel meevallen na die zes maanden op de wachtlijst, maar niets is minder waar. Wat een ongelooflijk spannende, zware uren zijn dat. Om elf uur werden we inderdaad opgehaald. Ik ben met Peter meegegaan tot in de operatiekamer. Overall aan, petje op, overschoentjes. Heel gek. Maar wel fijn om mee te gaan, want het wachten was nog niet voorbij. Peter werd wel al aangesloten op allerlei apparatuur, infuus ingebracht, twee zelfs, maar nog was het niet duidelijk of het allemaal wel echt door zou gaan. Om kwart voor twaalf kwam de chirurg die de transplantatie zou uitvoeren vertellen dat het nog ongeveer een half uur zou duren voordat duidelijk zou zijn of het echt wel goede longen waren.
Rond half een dan eindelijk het verlossende bericht. Het gaat door, de longen zijn goed. Nog een laatste knuffel en kus en toen moest ik weg.

Peter wordt nu geopereerd en als het goed is duurt de operatie een uur of zeven. Maandagochtend weten we dus meer.

Nu zitten we in de conversatieruimte van verpleegafdeling B3 West te wachten of er een familiekamer vrij is. Daar krijgen we net bericht van. We gaan naar de IC. vlakbij de operatiekamer.

8 opmerkingen:

Unknown zei

prachtig bericht

we duimen voor jullie

Cees, Marleen, Valentijn en Jasper

Robin van Doornspeek zei

wauw peet en barbara,
wat een top bericht, ik ben hard aan het duimen.....

Anoniem zei

Peter en Barbara,

Dat zijn goede berichten, hou ons op de hoogte.
Wij houden het weblog in de gaten.

Veel succes.

Namens het voltallige KM team.

Mick Seggelink zei

GEWELDIG NIEUWS,VEEL SUCCES.

WE DUIMEN VOOR JULLIE.

MICK EN DE FAM SEGGELINK

André Steensma zei

Hoi Barbara en Peter.

Wat een fantastisch bericht!! Echt helemaal te mooi!!
Wij zullen duimen voor een geslaagde operatie en gaan er van uit, en verwachten, dat de nieuwe longen in je lichaam SUPER gaan functioneren.

Tot snel weer op de velden!

André Steensma

Anoniem zei

Hey Peter,

Wij hoorde dat je giga goed vooruit gaat. Top man....
Whaaa.... alle eerste honk mannen en coaches mogen wel weer gaan oppassen :-)

Groetjes,
Henk en Renate
Mascha, Rachelle en Moreno

wilhelmina zei

Hey ,

Geweldig dit bericht. Ik wens je
al het geluk toe.

Liefs
Wilma

Alfred Cop zei

Beste peter en familie..
Ik weet niet wat ik lees!
Eerlijk gezegd wist ik niet dat je ziek was.
Wat ben ik blij voor jullie!
Heel veel beterschap en ik hoop je gauw weer op het veld te zien.
Hou je taai!
Liefs,
Alfred Cop (HCAW)