Daar is ie dan!

Tranen van geluk waren er op donderdagmorgen toen ik wakker werd. Nou ja, wakker, het was die nacht die Barbara al beschreven heeft waarin ik 6 uur lang allerlei films, musea en theaters heb bezocht (mooie trip trouwens). Toch heb ik waarschijnlijk wat hazenslaapjes gedaan want ik schrok wakker en lag automatisch te wachten op de gebruikelijke eerste hoestbui. Maar die kwam niet..... o ja, dat is waar ook.....en toen gingen de tranen los. Lekkere tranen van geluk gejankt in m`n eentje en dat voelde uistekend!

Wat een wonder, fantastisch; elke keer weer verbaas ik me erover. Soms doe ik nu dingen waarbij je achteraf denkt "maar dat kan ik helemaal niet". Ik weet ook niet waar ik moet beginnen of eigenlijk toch wel.

Veel, zo niet alle aandacht ging / gaat in eerste instantie naar mij uit als lijdend voorwerp, maar zonder de vreselijke lieve familie en vrienden die bij mij waren op het moment suprème en in de periode daarvoor had ik er nu niet zo bijgezeten. Natuurlijk heb ik heel hard getraind maar dat red je niet alleen.

De absolute hoofdrol in dit gezelschap is voor Barbara. Toen we 1,5 jaar geleden trouwden vroeg de ambtenaar in het voorgesprek waarom ik zo gek op haar was. Toen kwam hij al papier tekort maar ik zou het nu kunnen verdubbelen. Wat een vrouw!

Ik heb deze week in het begin een paar dagen gemist en hoorde daarna wel wat er zoal gebeurd was. Maar de manier hoe Barbara deze dagen heeft beschreven op het blog is werkelijk fantastisch; ik kan het wel 100 x opnieuw lezen als ik mijn scherm tenminste kan blijven zien. Met name het gegeven dat Barbara en Tamara mij samen een paar uur in bedwang hebben gehouden omdat ik "ruzie" had met die tube heeft veel indruk op me gemaakt. Als ze dat niet hadden gedaan hadden ze me moeten vastbinden. Ook elke keer als ik stopte met ademen zorgden zij dat ik niet opgaf en coachten mij er doorheen. Dat is iets dat je altijd bij je zal dragen.

Ook de overweldigende belangstelling van heeeeel veel mensen die het blog gevolgd hebben is absurd. Uit alle hoeken en gaten kwamen en komen berichten. Dat doet heel veel goed en het is vaak mooi hoe mensen hun wensen en gedachten weten over te brengen. De één kort en krachtig, de ander vol emotie, dat is echt mooi om te lezen.

Mijn wereldje was aardig klein aan het worden met alle gevolgen van dien maar is nu ineens weer bereikbaar en open. Je maakt van tevoren leuke plannetjes: wat gaan we doen daarna?. Maar in de tussentijd hebben we zo geleerd om meer van kleine dingen te genieten dat deze ervaringen zeker een rol gaan spelen in onze toekomst. Het is dus zeker ook een heel mooie en rijke ervaring die je met elkaar deelt.