Week 3 + 4

De laatste 2 weken zijn als in een roes voorbij gegaan. Raar, ongeloof, verdriet, vraagtekens. Het is net alsof Bar een weekje weg is en straks weer binnen stapt.
Het begint allemaal een beetje werkelijkheid te worden. Ook de gebeurtenissen van het laatste jaar beginnen neer te dalen. Ik mis Barbara en nu met name het niet kunnen delen met haar van die herinneringen, bijzondere ervaringen en intense momenten.

Afgelopen maandag in Utrecht had ik bij de longfunctietest een FEV1 (1 secondewaarde) van 3,91 liter, dat is 107%!!! Wat dat betreft niks te klagen dus. Het trainen gaat me ook steeds makkelijker af; ik ben bezig het aantal herhalingen en de zwaarte op te voeren. Je ziet er nog niet echt veel van maar dat heeft een week of 6 nodig.

Conditioneel gaat het prima en is het elke dag weer een feestje!

Vorige week weer bij Konica Minolta geweest in de dug-out. Komend weekend spelen we zaterdag, zondag en maandag dus die dagen zitten vol. Ik ga alleen als het weer het toelaat en de trainingen laat ik voorlopig nog even schieten totdat ik fysiek ook echt wat kan doen.

Donderdag ben ik op mijn werk geweest en heb afgesproken dat we 23 juni verder gaan bekijken wat en in wat voor vorm ik weer wat kan gaan doen. Mijn doel is wel om uiteindelijk weer 100% te gaan werken.

2e week

De laatste week is behoorlijk heftig geweest. Dat heeft alles te maken met het feit dat Barbara besloten heeft om niet met mij verder te gaan. Ik ga hier niet in op het hoe en waarom want dit is een openbaar medium. De mensen die dichtbij ons staan vertellen we het liever persoonlijk. Aangezien die mensen het inmiddels weten vermeld ik het nu op dit blog.

Zodoende begrijp je als ik in het vervolg niet meer zoveel over Barbara schrijf en over de toekomstplannen die we samen hadden gemaakt...

Mijn goal ligt nu dus nog meer op mijn herstel en dat ga ik halen ook. Er blijft genoeg over om me te motiveren ook al zal dat niet altijd makkelijk zijn. Ik ben bang dat de klap nog komt want het is nog zo vers en onwerkelijk. Met de hulp van mijn familie en vrienden gaat het lukken. Bovendien ben ik het verplicht t.o.v. de donor, mezelf en alle mensen die ons zo ongelooflijk hebben gesteund.

Het trainen bij CURA gaat goed. Zondag had ik dus wel spierpijn...in mijn kuiten.
Zaterdag heb ik voor het eerst in de dug-out gezeten bij Konica Minolta Pioniers. Ik hoop niet dat het door mij kwam maar we speelden dramatisch. Wel leuk was de foto die Rien Schenck van mij gemaakt heeft. Je kan em zien op onderstaande link. Ff knippen en plakken,, tis de 1e foto linksboven,

http://www.reni-foto.nl/Home%202009/2009%20mei.htm#Pioniers_-_HCAW__16_mei

Maandag weer in Utrecht geweest voor de wekelijkse controle. Geen schokkende zaken. Mijn stem is nog niet wat het wezen moet en ik ga 8 juni (op mijn verjaardag..) naar de KNO voor de zekerheid. Misschien komt het ook wel omdat ik vrijdag en zaterdag bij het jazzfestival geweest ben:)

Donderdag ga ik weer in de dug-out zitten als we tegen onze vrienden van Kinheim spelen. Ook heb ik met Michel een poule opgezet wat aan het eind van het seizoen het runsaldo van RCH is. Er mogen nog mensen meedoen als ze heel snel zijn. De inleg is €5,00 per gok. Je kan het aan mij mailen voor zaterdag 23 mei.

Vandaag ook even gebak gegeten op mijn werk voor de verjaardag van Tonny. Het was goed om weer eens wat mensen te zien.
Het was heel dubbel omdat veel mensen enthousiast waren me te zien maar ik niet blij kon zijn omdat Barbara vandaag wegging. Bovendien wist ik niet wie hiervan inmidddels op de hoogte was.

Het laatste nieuwtje is dat vandaag alle zuurstofapparaten opgehaald zijn door Vivisol!! Toch wel leuk als je dat weggehaald ziet worden. Overigens een heel aardige kerel die Alex van Vivisol. Hij keek echt zijn ogen uit toen ie mij zag staan en lopen, echt grappig.

1e week

Ik zag dat ik 4 mei het laatste bericht heb geschreven. Zoals gemeld schrijf ik niet meer dagelijks een update maaar probeer het wel wekelijks te doen.
De eerste week thuis is goed bevallen. Vol met energie en elke dag verbazing over wat de mogelijkheden zijn.

Het voelt zo vertrouwd dat je soms gewoon even stil moet staan bij wat er allemaal is gebeurd. Dat proces komt nog wel denk ik.
Voorlopig ben ik vorige week twee keer bij CURA-sportfysio in Nieuw-Vennep geweest om te trainen. Ook daar weer verbazing wat ik nog aan spierkracht en conditie heb. Zaterdag heb ik daar mijn oefeningen gedaan en volgens Sven zou ik de hele zondag spierpijn hebben. Helaas voor hem, maar zondag ben ik op de fiets naar het honkbalveld gegaan en had ik geen last van spierpijn!
We hebben een plan gemaakt wat mijn doel is. Ik zou graag willen tennissen dus daar gaan we naar toe werken. Als je kan tennissen kan je ook hardlopen en slaan.... Wellicht wat grondballen slaan bij de honkbal. De vraag of ik al weer wil coachen is er al, maar ik moet niet te hard van stapel lopen. Komt wel, die darmoperatie heeft er ook ingehakt. Bovendien ben ik net een week thuis.

Gisteren de eerste controle in het UMC. Toch wel een apart gevoel om daar naar toe te gaan. Eigenlijk helemaal geen zin. De uitslagen waren gelukkig allemaal goed; de longfoto's heb ik eindelijk eens zelf gezien met uitleg wat de verschillen waren met de foto's van 3 april (vlak na de transplantatie). Ze zitten inmiddels helemaal op zijn plek en er is geen vocht meer te zien. Echt een mooi gezicht!! De nietjes in mijn borstbeen waren ook goed te zien.

Eduard, de fysio, was ook helemaal tevreden. Mijn spierkracht was zelfs beter dan voor die tijd terwijl er normaal eerst een teruggang te zien is. Ook de 6 minuten wandeltest was prima; 525 meter wat inhoud dat ik dus 5,25 km per uur gelopen heb. Bovendien begon ik met mijn saturatie op 98% en eindigde op 99%!...dat schijnt bij een gezond iemand al niet voor te komen. Kortom, niks dan tevredenheid en toch goed dat je een bevestiging krijgt van wat je voelt.
Het enige zorgpunt is mijn gewicht. De laatste dagen begin ik echter wel trek te krijgen dus ik neem aan dat dat wel goed gaat komen.

Barbara heeft vorige week weer wat uurtjes gewerkt in den Haag. Geen lessen maar in eerste instantie werkzaamheden die ze zo kan laten vallen als het niet gaat. Na twee uurtjes en een lunch met collega's was ze trouwens op. Maar haar gevoel was goed dus als ze dit langzaam kan uitbouwen komt het goed. Deze week gaat ze woensdag en vrijdag werken.

En o ja, bijna vergeten: degene die verantwoordelijk was voor de T-shirts was mijn zus. Ik had het kunnen weten want ze had me dat een keer in een mail laten weten. Laten we het er maar op houden dat ik die gemist heb omdat de morfine toen nog niet was uitgewerkt....

Thuis en wie o wie?

Gisteren ben ik dus thuisgekomen en zo voelt het ook echt. De vorige keer was ik onrustig en voelde ik me de 2e dag al niet best. Nu voelt het echter vertrouwd en heb ik al best veel gedaan.
Gisteravond hebben we bij Mar en Mies gegeten en daarna vanaf ons huis lopend ijs gehaald bij Pronto (vanwege de hygiëne ik helaas niet, maar een magnum is ook heel lekker!).

Vandaag veel buiten geweest in de tuin en vanmiddag met Bar het dorp ingelopen voor wat shopwerk. We verbazen ons er steeds weer over hoe makkelijk dat gaat. Het meeste last krijg ik van mijn rug, maar dat is een oude kwaal. Als ik straks die spieren mag trainen zal dat ook minder worden.

Dan even een vraag: een paar weken geleden hebben we vanuit de organisatie "Sporten voor organen" 2 T-shirts gekregen met daarbij een brief dat die shirts kado gedaan zijn door iemand. "Ze zal zelf wel vertellen van wie jullie de shirts hebben gekregen" stond er in de brief. Tot op heden echter niks gehoord dus we zijn eigenlijk razend nieuwsgierig wie dit is geweest.

Laatste dag

Vandaag de laatste dag in het UMC. Wellicht had ik vandaag al naar huis kunnen gaan maar ik wil even afwachten hoe de ontlasting gaat en hoe de ontsteking in mijn arm zich gedraagt.

Wat de ontlasting betreft, dat is geen probleem! De piklijn die in mijn arm zat is er gisteravond toch uitgehaald omdat het niet goed aanvoelde. Vandaag een paar keer wat warmtepacks op mijn arm gedaan om de ontsteking in de ader sneller te laten genezen. Ook dat voelt nu al beter.

Vanmorgen ben ik naar de tuin van het ziekenhuis gelopen en heb daar ruim een uur in de zon zitten lezen. Dat was heerlijk want die ziekenhuisgeur zit helemaal in mijn poriën. Vanmiddag ben ik met mijn moeder meegelopen naar de bushalte. En vanavond hetzelfde traject met mijn zus. Aangezien ik niet teveel mag doen van de fysio was dit gelijk mijn training en ga ik niet meer op de lopende band. De mensen die het UMC kennen weten dat het een giga ziekenhuis is met heeeeeele lange gangen. Het gaat me toch allemaal vrij makkelijk af, de conditie is er dus nog!

Barbara speelt vandaag twee thuiswedstrijden (2 x verloren helaas) en komt dus niet. Morgen komt ze me ophalen en dat is ook voor haar een hele opluchting. Naast het feit dat het haar een heleboel tijd scheelt is het ook weer een drukke en spannende periode geweest. Natuurlijk weet ik wel dat je dat voor je partner over hebt en dat ze mij ook wil zien. Maar het blijft toch een opgave, met name door de reistijd. Ik had al veel bewondering voor haar en dat wordt alleen maar meer. Nu kan ze eindelijk meer tijd voor zichzelf nemen, aan haar eigen herstel werken en kan ze meer op mij leunen i.p.v. andersom.
Ze gaat deze week ook weer wat uurtjes werken in Amsterdam en den Haag.

We hopen nu dit traject waarin we samen zeer intense momenten hebben beleefd af te
sluiten en te gaan genieten van de dingen die komen gaan. Van de zomer op vakantie bijvoorbeeld, want die kon vorig jaar niet doorgaan. We zijn er allebei heel erg aan toe.

Het is wel een heel prettig vooruitzicht om gewoon weer thuis te zijn en je eigen ritme te bepalen. Allebei onze eigen dingetjes doen en samen weer leuke dingen ondernemen.
Het zal net als de vorige keer fantastisch zijn om te ontdekken wat er allemaal weer mogelijk is. Als het mooie weer nog even aanhoudt hoor je ons niet klagen.

Zondag naar huis!

Vanochtend hebben we afgesproken dat ik zondag naar huis mag als ik me goed genoeg voel. Ik heb alleen nog een infuuslijn met voeding en die gaat er vanavond uit omdat ie gaat irriteren. Ik wil niet het risico lopen dat ik de laatste dag nog ff een ontsteking oploop.
Vandaag moet ik 3 van mijn favoriete nutridrinks opdrinken zodat ik genoeg binnen krijg. Dat moet lukken, heb er al twee op en vanavond de laatste. Ik eet inmiddels ook wat makkelijker en heb een minder vol gevoel. Als de voedingsinfuus eruit is zal dat ook schelen. Vandaag heb ik ook al twee keer spontaan gepoept dus dat loopt goed door.

Bovendien denk ik dat ik thuis sneller opknap dan hier. Ik voel me goed en moet uiteraard nog aansterken maar dat gaat thuis beter dan hier. Mentaal is het ook beter om naar huis te gaan want ik heb het hier nu echt wel gezien.

Nog 1 dagje dus!