Week 29 / 30

Ik zag dat het alweer twee weken geleden is dat ik wat geschreven heb. Na het bezoek aan Utrecht heeft Barbara een paar lekkere dagen gehad met haar moeder en tante in een huisje. Het weekend erna is ze op trainingskamp geweest met softbal en dat was behoorlijk vermoeiend maar ook wel weer OK. Als je in een team speelt wil je er toch bij zijn.
Barbara gaat iig elke dag naar buiten. Ze loopt veel met haar moeder en de hond. Met mij komt ze niet zover en bovendien moet ze ook dingen voor zichzelf doen. Natuurlijk vind ik het moeilijk dat we veel dingen nu niet samen kunnen doen maar het is niet anders. Het accepteren daarvan is echter makkelijker gezegd dan gedaan.

Vorige week in den Haag hebben we een goed en intensief gesprek gehad met de Medisch Maatschappelijk Werker. Ze begeleidt ons beiden en ze is echt goed! Het is een periode die we zonder hulp niet doorkomen; dit geldt zowel voor de situatie met mij als ook voor de situatie met het werk van Barbara. Je verstand zegt vaak andere dingen dan je gevoel en dat is heel moeilijk om goed onder ogen te zien.

Het samen volhouden is ook zoiets. Natuurlijk weet je waar je het allemaal voor doet en dat er uitzicht is op iets moois. Maar die onzekerheid eist soms zijn tol en dat kan je een tijdje samen opvangen maar hoe lang? We kregen in ieder geval een compliment van de MW dat we het heel goed doen en dat onze basis en liefde voor elkaar goed zijn. Dat is goed om te horen van iemand die ons beiden ondertussen goed kent want we twijfelen en malen soms over alles. Ook dat is zeer herkenbaar voor haar; kortom, ze helpt ons enorm.
Daarnaast heb ik ook nog steeds contact met een medisch psychologe en de cf-consulente. En ook die contacten zijn zeer waardevol!

Positief was het bericht uit Utrecht dat ze binnenkort starten om ook "non heart beating donaties" uit te gaan voeren. De verwachting is dat dit een aanzienlijk aantal transplantaties per jaar gaat schelen. Laten we ons daar maar weer even aan vasthouden dan!